Mięguszowiecki Szczyt Wielki / Veľký Mengusovský štít

Mięguszowiecki Szczyt, Mięguszowiecki Szczyt Wielki (słow. Veľký Mengusovský štít, niem. Große Mengsdorfer Spitze, węg. Nagy-Menguszfalvi-csúcs, 2439 m n.p.m., według wcześniejszych pomiarów 2438 m) – szczyt Tatr Wysokich, znajdujący się w grani głównej Tatr na granicy polsko-słowackiej, pomiędzy Cubryną (oddziela je Hińczowa Przełęcz) a Mięguszowieckim Szczytem Pośrednim (oddziela je Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia 2323 m). Jest drugim co do wysokości szczytem w Polsce (20. w Tatrach) i najwyższym z Mięguszowieckich Szczytów (najwyższym na obszarze Polski, gdyby przyjąć za kryterium wysokość jedynie głównego wierzchołka; „polski” wierzchołek Rysów nie jest wierzchołkiem głównym). Jego północna ściana jest najwyższą ścianą w Tatrach o nachyleniu przekraczającym 45°, osiąga ona 1043 m wysokości. Alfred Martin w roku 1908 pisał o nim: „Jeden z najpotężniejszych i najpiękniejszych szczytów, jakie mają Tatry Wysokie”.